Als klein meisje droomde ik ervan om als arts of verpleegster naar Afrika te gaan. Om daar, onder de hete zon en midden in het dorre landschap, kinderen te helpen. Ik zag mezelf al staan in mijn witte doktersjas, zorgend, helpend en helend.

​

Maar op school hoorde ik steeds vaker dat ik ‘slecht’ was in wiskunde, scheikunde en al die andere abstracte vakken. Ik zag er geen plaatje bij, mijn hoofd werkte anders. Blijkbaar was ik niet slim genoeg om al die tekens te onthouden.

​

Ik werd geen arts. Geen verpleegkundige.
Maar ik werd wél leerkracht.
En ik leerde werken met kinderen vanuit de positieve ontwikkelingspsychologie.

​

Mijn droom om naar Afrika te gaan? Die heb ik nooit opgegeven.
De eerste keer dat ik door Kenia en Tanzania reisde, ontmoette ik mijn man.
De tweede keer reden we samen in een oude jeep door de woestijn van Namibië.
De derde keer nam ik mijn gezin mee, om te helen.

Niet de kinderen dáár.
Maar mijn eigen kinderen.

​

Ik had drie kinderen op de wereld gezet die, net als ik vroeger, niet pasten binnen de lijntjes. Kinderen die niet tot leren kwamen in de schoolbanken, maar wel bleven hunkeren naar kennis. Naar ontdekken en avontuur. 

​

Na jaren van strijd, gedragsproblemen en een kind dat niet meer welkom was op school, trokken we de stekker eruit. We kozen voor hún welzijn. Voor wie zij écht zijn:
blij, enthousiast, leergierig, onderzoekend, eigenzinnig, zorgzaam en lief.

We verkochten alles wat we bezaten en trokken negen maanden lang met een oude brandweerbus door zuidelijk Afrika.

​

Maar het trauma zat diep.
Het duurde maanden voordat mijn kind de lagen van ‘wat hij niet was’ voorzichtig kon loslaten.

En niet alleen mijn kind moest iets achterlaten.
Ook ík moest dat doen.
Mijn verwachtingen, opvattingen en overtuigingen begroef ik samen met mijn rol als juf in het droge zand.

​

En toen gebeurde het.
Ik begon weer echt te kijken.
Ik zag wat ik was vergeten te blijven zien:

Mijn kind.
Zoals hij altijd al was.
En zoals hij zich nu weer langzaam liet zien.

​

Nu leer ik ouders om te doen wat ik zelf heb geleerd.
Om samen met hun kind terug te gaan naar de basis.
Om te zien wie hun kind écht is.
Wie het altijd al was – en wil zijn.

​

Ik help ouders om die verbinding weer te voelen.
Met hun kind.
En hun kind weer met zichzelf.

Zodat hun kind weer kan leren,
tot ontwikkeling komt en nieuwsgierig mag zijn,
weer vol verwondering de wereld inkijkt.

​

Niet door nog harder te trekken of te fixen.
Maar door stil te staan.
Los te laten.
En te zien wat er altijd al was.

Want ik weet nu:
pas als je écht durft te kijken,
haal je het trauma uit je kind.

​

Onze kinderen, alle drie creatief hoogbegaafd, gaan inmiddels al jaren niet meer naar school en krijgen thuisonderwijs. Niet omdat ik tegen school ben, maar omdat we hen de ruimte willen geven om te mogen zijn zoals zij zijn. Om samen met hen te ontdekken welke talenten en kwaliteiten er nog meer in hen verborgen liggen.

​

Na een prachtige reis door Afrika en maanden vrijwilligerswerk in Nepal zijn we gedurende een aantal jaren op diverse plekken neergestreken in zuid Europa.  Sinds eind 2023 zijn wij weer terug in Nederland om aan te kunnen blijven sluiten bij de behoeften en de ontwikkeling van onze kinderen.

​

En nu ben ik hier.

Het kind dat ik ooit was zit nog altijd in mij. Mijn creatieve geest wil het nog steeds 'anders' doen. Anders dan de rest. Speels, avontuurlijk, eerlijk, puur en oprecht. 

​

" Children become how we see them"

Laten we samen opnieuw naar onze kinderen gaan kijken en niet hun gebreken, maar juist hun talenten zien.